Dag 13: Khao thong hill

We staan vandaag weer veelste laat op. Op de ligstoelen aan het zwembad drinken we eerst even ons ijskoffie. Eigenlijk moeten we om 11:00 de brommer inleveren. "Zal ik de receptie bellen om te vragen of ik kan verlengen?" Vraag ik aan Tom. Ja misschien wel slim want er is hier natuurlijk niet veel te doen krijg ik als antwoord. Gelukkig, we kunnen tot zaterdag verlengen. Terwijl we aan onze koffie nippen kijken we even online naar dingen wat we nog kunnen en willen doen. Op tiktok zie ik een filmpje van een restaurant met een heel mooi uitzicht. We voeren het adres in naar het restaurant.. het is een stuk rijden, om een berg heen, maar besluiten het toch te doen. We maken ons klaar en stappen op de brommer. Ik heb het de hele tijd met Tom erover dat ik een slang wil zien.. niet van heel dichtbij natuurlijk, maar gewoon om het gezegd te kunnen hebben. Bij elk ritseltje, of mensen die naar iets staan te kijken zeggen we.. misschien een slang? Maar elke keer is het niet zo. Ook onderweg op de brommer proberen we (te vergeefs) slangen te spotten. De navigatie valt weer een paar keer uit. Terwijl we 80 rijden probeer ik de navigatie weer op te starten. Wanneer we stil staan zegt Tom: ik zag onderweg 2x een slang! Ja hoor! roep ik. Echt! Waarom zeg je niks.. ja het ging snel en ze waren plat gereden. Ondanks het niet is wat ik voor ogen had, baal ik wel een beetje dat ik het niet heb gezien. Misschien op de terugweg.. zegt Tom.. ik weet nog ongeveer waar het was. 

Na een lange tour, waar we een Google maps auto tegenkomen in de middle of nowhere, komen we aan op een parkeerplaats waar we niet verder met de brommer mogen. We worden begeleid naar een kassa waar we een kaartje moeten kopen om naar boven gebracht te worden. Dit voelt toch een beetje alsof we een echte toeristische attractie instappen, maar goed, ze hebben het hier heel zwaar gehad tijdens de corona dus ik snap ook wel dat als ze wat extra kunnen verdienen ze dat doen. *Tussen-door-weetje: toen ze hier in lockdown gingen kregen ze 10.000 baht voor 2 jaar in totaal, dat is omgerekend €350...en ik vond de €1.000 per maand al weinig*

We rijden met een kar vol naar boven. Wat is het warm, wat is het druk, maar wat is het uitzicht mooi! We besluiten eerst buiten te zitten. Op kussentjes op de grond. We bestellen een choco cheesecake, een redvelvet gebak en een passievrucht/mango smoothie om te delen. Tom spot ook plekjes binnen.. zullen we daar gaan zitten, misschien is er airco. Net wanneer we de trap naar beneden willen nemen gaat de buzzer af dat onze bestelling klaar is.. dan maar eerst langs de kassa. We nemen onze bestelling mee en gaan binnen zitten. Geen airco, maar ventilatoren.. in iedergeval beter dan buiten. We eten ons gebak en besluiten ons drankje mee te nemen. We moeten even wachten om weer naar beneden te gaan met het busje. Een vrouw spreekt Tom nog aan over zijn tattoo. Dit gebeurt elke dag wel een paar keer hier. Iedereen begint erover dat hij zo mooi is. Net als dat hij (zelfs hier in Thailand) al 3x te horen heeft gekregen dat hij op Vin Diesel lijkt. Eerst een Engelse jongen in de box bar op Koh Phi Phi.. hij kwam helemaal aan onze tafel om dit te vertellen. Toen de Thaise man van de olifanten en vanavond zou er weer een man naar hem toekomen die pakken verkoopt en dit zal benoemen.

Eerst was nog het plan om naar Ao Nang te gaan omdat we nog een grote tas moeten scoren om in te checken, maar het is te warm. We willen zo snel mogelijk naar het zwembad. Onderweg blijkt dat slangen er niet meer liggen. Misschien wel lekker opgepeuzeld grapt Tom.. wie weet. We maken nog een snelle stop bij een tempel waar we elke dag langs rijden. Terug in het hotel springen we meteen in het zwembad. We chillen de rest van de dag. Tom kijkt filmpjes en ik lees een boekje, het is immers ook vakantie.

Rond een uur of 6 lopen we weer richting de brommer. We hadden op internet gelezen over een goed Italiaans restaurant Umberto's in Ao Nang, dus dat is het plan voor vanavond. Wanneer we bijna bij de brommer zijn worden we geroepen door een mevrouw van de receptie. "Room 1108?" Dat zijn wij. Ze begint meteen excuses te maken voor de verbouwing vlak aan onze kamer. Het is inderdaad wat lawaaierig 's ochtends beamen we. We mogen een upgrade krijgen voor de resterende 2 nachten. We vragen waar we dan heen zullen gaan. Naar een strandhuisje. We kijken elkaar even aan en bedanken haar dan vriendelijk. We vinden het juist zo fijn om aan het zwembad te zitten met onze kamer. Maar de upgrade is gratis probeert ze nog. No thank you antwoord wij. Heel zeker, vraagt ze nog eens. Is het allemaal wel goed voor ons. Ja, het is goed. Ze is een beetje verbaasd erover, maar laat het gaan. We wensen haar een fijne avond en springen op de brommer. Op naar Umberto's.

Daar aangekomen is het heel rustig, maar het ziet er romantisch uit. We krijgen aan tafel een uitleg dat de stroom het voor een deel niet doet, maar ze verzekerd ons dat het eten wel goed bewaard wordt en dat het van goede kwaliteit is. De kaart ziet er zo goed uit dat we ook een voorgerecht bestellen. De hele vakantie skippen we dit eigenlijk omdat onze magen door de warmte gewoon snel vol zijn. We nemen nu geroosterd knoflook brood, Parma ham en burrata. Daarbij als hoofdgerecht Tom een pizza Parma en ik lasagne. Wanneer we wachten komt er een ander stel aan. De vrouw moet naar het toilet en ze krijgt een lamp mee.. daarmee verdwijnt de de donkerte in.. ik kijk Tom aan.. "ik hou het wel op hoor" we moeten lachen. Wanneer de vrouw terugkomt vraagt ze wat over haar handen wassen.. ze krijgt een pakje met doekjes. Het kan alleen hier grappen we. 

Het voorgerecht komt aan en het is werkelijk verrukkelijk! We vergeten even dat we wegzweten en dat het nogal apart is hier. Alles wat we hier eten wat niet echt Thais is smaakt namelijk een beetje zoetig. De kaas, vleeswaren, practisch alles. Dit eten is echt als in Italië. Wanneer ze onze legen borden weghalen voelen we de bui al een beetje hangen.. we zitten al vol. We besluiten aan het tafeltje voorin, wat buiten is, een sigaretje te roken in de hoop dat het een beetje zakt. Ons sigaretje is nog niet op als de vrouw aan onze tafel staat dat het hoofdgerecht is geserveerd. Ook dit is heerlijk, maar we krijgen beide maar een kwart op van het gerecht. We verontschuldigen ons meerdere keren dat het echt niet aan het eten ligt, maar door de warmte en onze kleine magen. Ze vraagt of ze het mee kan nemen. Ja, sorry! Zelfs onze cola past er bijna niet meer bij. Maar een goed fooitje geven zegt Tom. We lopen naar de kassa. Wanneer we daar aankomen staat er een tasje op ons te wachten. Wanneer ze zei "but take away" dachten wij weghalen, maar ze bedoelde dus of we het mee willen nemen. Tom had nog een grapje gemaakt dat als we een magnetron in de kamer hadden hij het mee had willen nemen, maar nu was het dus nog echt zo ook. We bedanken ze vriendelijk en plannen om het later (met pijn in ons hart) weg te doen. We rijden iets verder en scoren met wat afdingen een tas. Voldaan rijden we, na een stop bij 7eleven voor ijskoffie voor morgenochtend, terug naar ons hotel. Daar worden we weer geroepen door de receptie. We krijgen bonnen ter waarde van 1.000 baht aan eten als compensatie voor het lawaai 's ochtends. We bedanken haar en gaan naar onze kamer. Morgen onze "echte volle" laatste dag.